Amaryl's beschermeling (slot)
Riddle
werd onhoudbaar bij Amaryl. Ze is dierenarts assistente en hoewel
de dierenarts Riddle gedoogde (de goeie dierenartsen zijn tenslotte
dierenvrienden 
) en hij daar heel wat tijd heeft
rondgewaggeld, begon Riddle de laatste tijd vreedzame honden aan te
vallen en moest hij daarom te lang opgesloten worden. Een eend die
honden aanvalt is namelijk een dode eend. Uitzetten was dus ook nog
geen optie. Hij kan nog niet vliegen. En hij moet bovendien eerst
wat meer eends gedrag aanleren. En wie is er meer eends dan mijn
Kuifeenden? Ik heb dus aangeboden dat Riddle hier mag komen
overwinteren en Amaryl heeft eergisteren, eigenlijk ten einde raad,
besloten dat ze dat aanbod maar aan moest nemen.
Gisteren heeft ze hem, met lood in de schoenen, al gebracht. Hij kwam in de tas waar hij al heel wat reizen in heeft doorgebracht. Amaryl was er niet gerust op. Ze meende dat Riddle misschien te verwend was om zich op een vijver te kunnen handhaven.
Maar zo gauw ze, met pijn in het hart, afscheid had genomen, bleek Riddle verbazend flexibel.
Misschien wel omdat ze in de natuur ook van de eén op andere dag door Moedereend in de steek worden gelaten, leek het wel of er, na een uurtje of zo, een knop omging bij Riddle.
De eendenknop.
Opeens wist hij weer dat hij een eend was en wat hij met die wetenschap moest doen. Hij zwom veel, snavelde wat op het water, kwam er af en toe uit, om er dan weer vol goede moed in te springen. En tegen de avond leek het alsof hij nooit anders had gedaan. Hij is niet bang voor mijn eenden en zoekt regelmatig toenadering. Maar mijn eenden willen dat nog niet. Riddle is dan ook veel groter dan zij. Ik had me voorgenomen om bij twijfel Riddle 's nachts op te hokken. Maar dat was helemaal niet nodig. Hij voelt zich als een eend in het water. In het donker (hij was niet te zien) hoorde ik hem ook nog steeds op het water.
Toen hij aankwam leek hij lek, maar dat bleek alleen door de reis te komen. Nadat hij een paar uurtjes op het water had gezeten, en zich een paar keer had gepoetst, was zijn verenpak zo strak als wat.
Vanmorgen heb ik de eerste foto genomen van Riddle op mijn vijver.
Ja, Riddle is een soepeend (kruising wilde eend/nog wat anders). Niet het type eend dat ik op mijn vijver zou houden maar nood breekt wetten. Riddle moet eventjes bijgeschoold worden door eenden.
Amaryl heeft natuurlijk de spiegeltruuk in zijn hok steeds toegepast en ik denk dat het daardoor niet zoveel uitmaakt hoeveel hij daarnaast geknuffeld is. Want reken maar dat Riddle geknuffeld is.
Hij wist toch ergens nog wie hij was. En zo gauw dat nodig was, liet hij zijn eendenkant zien. Prachtig, hoe die eenden in elkaar zitten.
Ook omdat hij nu niet meer beschermd wordt door de pleeg, en ik het menselijk contact tot een minimum beperk, zal hij snel voorzichtiger gaan worden in de omgang.
Het komt wel goed met Riddle. Veel sneller dan ik had verwacht, ook.
Riddle is het tweede geslaagde project voor Amaryl.
) en hij daar heel wat tijd heeft
rondgewaggeld, begon Riddle de laatste tijd vreedzame honden aan te
vallen en moest hij daarom te lang opgesloten worden. Een eend die
honden aanvalt is namelijk een dode eend. Uitzetten was dus ook nog
geen optie. Hij kan nog niet vliegen. En hij moet bovendien eerst
wat meer eends gedrag aanleren. En wie is er meer eends dan mijn
Kuifeenden? Ik heb dus aangeboden dat Riddle hier mag komen
overwinteren en Amaryl heeft eergisteren, eigenlijk ten einde raad,
besloten dat ze dat aanbod maar aan moest nemen.Gisteren heeft ze hem, met lood in de schoenen, al gebracht. Hij kwam in de tas waar hij al heel wat reizen in heeft doorgebracht. Amaryl was er niet gerust op. Ze meende dat Riddle misschien te verwend was om zich op een vijver te kunnen handhaven.
Maar zo gauw ze, met pijn in het hart, afscheid had genomen, bleek Riddle verbazend flexibel.
Misschien wel omdat ze in de natuur ook van de eén op andere dag door Moedereend in de steek worden gelaten, leek het wel of er, na een uurtje of zo, een knop omging bij Riddle.
De eendenknop.
Opeens wist hij weer dat hij een eend was en wat hij met die wetenschap moest doen. Hij zwom veel, snavelde wat op het water, kwam er af en toe uit, om er dan weer vol goede moed in te springen. En tegen de avond leek het alsof hij nooit anders had gedaan. Hij is niet bang voor mijn eenden en zoekt regelmatig toenadering. Maar mijn eenden willen dat nog niet. Riddle is dan ook veel groter dan zij. Ik had me voorgenomen om bij twijfel Riddle 's nachts op te hokken. Maar dat was helemaal niet nodig. Hij voelt zich als een eend in het water. In het donker (hij was niet te zien) hoorde ik hem ook nog steeds op het water.
Toen hij aankwam leek hij lek, maar dat bleek alleen door de reis te komen. Nadat hij een paar uurtjes op het water had gezeten, en zich een paar keer had gepoetst, was zijn verenpak zo strak als wat.
Vanmorgen heb ik de eerste foto genomen van Riddle op mijn vijver.
Ja, Riddle is een soepeend (kruising wilde eend/nog wat anders). Niet het type eend dat ik op mijn vijver zou houden maar nood breekt wetten. Riddle moet eventjes bijgeschoold worden door eenden.
Amaryl heeft natuurlijk de spiegeltruuk in zijn hok steeds toegepast en ik denk dat het daardoor niet zoveel uitmaakt hoeveel hij daarnaast geknuffeld is. Want reken maar dat Riddle geknuffeld is.
Hij wist toch ergens nog wie hij was. En zo gauw dat nodig was, liet hij zijn eendenkant zien. Prachtig, hoe die eenden in elkaar zitten.
Ook omdat hij nu niet meer beschermd wordt door de pleeg, en ik het menselijk contact tot een minimum beperk, zal hij snel voorzichtiger gaan worden in de omgang.
Het komt wel goed met Riddle. Veel sneller dan ik had verwacht, ook.
Riddle is het tweede geslaagde project voor Amaryl.